حلق، (فارنکس؛ pharynx)، ساختمانی لوله ای به طول حدود 13 سانتی متر است که از قاعده جمجمه تا مری امتداد می یابد و کاملا در جلوی مهره گردنی قرار دارد.
فارنکس از سه بخش تشکیل شده است:
1_ نازوفارنکس (حلق بینی) (nasopharynx)
2_ اوروفارنکس (حلق دهانی) (oropharynx)
3_ لارنگوفارنکس (حلق حنجره) (laryngopharynx)
حفرات بینی از پشت به حلق بینی باز می شوند. که اولین بخش از حلق، است. انتهای تحتانی حلق بینی در امتداد حلق دهانی قرار دارد. حلق دهانی، در پشت حفره ی دهان قرار دارد و با اپی تلیوم حنجره و دهان مرتبط است و شامل یک سوم پشتی زبان، کام نرم، دیواره های کناری و پشتی گلو و لوزه ها می باشد.
برخلاف اپی تلیوم سنگ فرشی مطبق حلق دهانی، حلق بینی با اپی تلیوم تنفسی مفروش شده و مخاط آن حاوی لوزه ی حلقی و منافذ دو لوله ی شنوایی است. که آن را به هر یک از گوش های میانی مرتبط می کنند.
حلق، چهار راهی است که از بالا، به بینی و دهان و از پایین، به نای و مری راه دارد. حلق، به وسیله ی شیپور استاش به گوش میانی مرتبط می شود و موجب می شود که فشار هوا رد دو طرف پرده ی صماخ یکسان شود و پرده به درستی بلرزد.
معمولا باید از حلق، یا غذا عبور کند یا هوا، به خاطر این عمل است که هنگام بلع و فرو رفتن غذا در همان لحظه تنفس قطع می گردد.
حلق، گذرگاه مجاری تنفسی و دستگاه گوارش است و با تغییر شکل خود امکان شکل گیری حروف صدادار را فراهم می سازد.
دلیل ترشحات پشت حلق، ترشح مخاط اضافی، از غدد موجود در نواحی پشت بینی و گلو می باشد. اگر مخاط بیش از حد تولید یا غلیظ شود، مقدار اضافی آن از سوراخ بینی خارج می شود. اما اگر مخاط اضافی تولید شده از پشت بینی، در گلو بریزد، آن را ترشحات پشت حلقی می نامند.
